(bron: Sport Knowhow XL)
Veel coaches, sportbestuurders en scheidsrechters hebben een moeizame relatie met de ouders van hun pupillen. Wie kent niet het stereotype van de tierende vader of moeder, die vindt dat de coach en scheids geen goed kunnen doen en over wie wordt gefluisterd dat hij of zij frustraties over een eigen mislukte sportcarrière botviert op de kinderen? In Nederland is recentelijk de Sire campagne ‘Geef kinderen hun spel terug’ gestart. Deze campagne is er op gericht om te fanatiek gedrag van ouders bespreekbaar te maken. Eén van de oorzaken voor ongepast gedrag van ouders op het sportveld is volgens de campagne en bijbehorend onderzoek opgekropte doordeweekse stress.
Wie je er ook naar vraag, iedereen heeft een mening over het gedrag van ouders langs de lijn. Boeiender is de vraag wat de sportende kinderen er eigenlijk van vinden. Ook is tot op heden vooral onderzocht hoe ouders zich gedragen en nog maar nauwelijks waarom ze zich zo gedragen. Een recent verschenen onderzoek van Omli en LaVoi (2012) behandelt de vraag wat de kinderen zelf vinden en de vraag waarom ouders zich zo ‘misdragen’.
Een te grote betrokkenheid van ouders in de sport is volgens deze auteurs geen nieuw probleem en er is in de praktijk al flink geëxperimenteerd met verschillende aanpakken. Voorbeelden zijn ‘silent sunday’ waarbij ouders geen geluid mogen maken, strafmaatregelen (ouders kunnen een boete krijgen), gedragscodes die met ouders afgesloten worden of een educatieve insteek. De effectiviteit van deze verschillende soorten interventies blijkt helaas nauwelijks aangetoond of onderzocht.
Klik hier om verder te lezen wat kinderen er zelf van vinden.