In een reeks columns delen vloggers Romy & Steef hun praktijkervaringen als train(st)er. Deze keer: Steef over de rol van de coachende ouder/verzorger en de dilemma’s van deze dubbelrol.
Veel Rotterdamse sportverenigingen steunen op de zeer gewaardeerde vrijwilligers en deze taak rust vaak op de schouders van de ouders van het sportende kind. Veel kinderen sporten ook weer bij de sportvereniging waar de ouders actief zijn of waren in het verleden. Het clubgevoel wordt van generatie tot generatie doorgegeven.
‘Gassies helpen’
Zelf kom ik uit de voetbalsport en daar is het gebruikelijk dat een vader (waarom eigenlijk geen moeder?) trainer is van het team van zijn zoon. Als wij trainers dan de vraag stellen waarom ze eigenlijk trainer zijn geworden, is het antwoord vaak: “Omdat ik toch langs de lijn stond bij m’n zoon. Kan ik net zo goed die gassies helpen.”
Maar het trainen van je eigen kind is niet altijd even makkelijk. Thuis heb je afspraken over hoe je je gedraagt, maar gelden deze ook op het voetbalveld en gelden deze ook voor het hele team? Sommige vaders zeggen: “Op het veld ben ik trainer, in de auto ben ik papa.” Maar de vraag is of dit ook wel zo is in de ogen van het kind? Je bent nog steeds dezelfde persoon en blijft altijd z’n papa. Een dilemma!
“Eén ding staat vast: de onderlinge verhoudingen moeten al aan het begin van het seizoen duidelijk zijn. Voor jou, jouw eigen kind en de andere sportende kinderen met hun ouders.”
– Stephan Vos –
Twee vaders
Eén ding staat vast: de onderlinge verhoudingen moeten al aan het begin van het seizoen duidelijk zijn. Voor jou, jouw eigen kind en de andere sportende kinderen met hun ouders. Zo heb ik bij een voetbalclub meegemaakt altijd twee dezelfde vaders een team trainden en dat zij elkaars kinderen coachten/aanspraken op het veld. Hierdoor blijf je altijd de vader. Dat is in de praktijk niet altijd te voorkomen, maar zorg er dan wel voor dat je goed afstemt met die andere vader/trainer hoe jij graag ziet hoe er met je zoon wordt omgegaan. Want wat als hij iets zegt tegen je zoon waar je niet achter staat? Dan moet je met elkaar het gesprek voeren.
De rol van de vrijwillige ouder is een zeer gewaardeerde voor het team en de vereniging, maar is zeker niet de gemakkelijkste. Ik ben uiteraard ook erg benieuwd hoe jij als trainer in de praktijk omgaat met deze situatie. Reageer dan op deze column via de onderstaande contactgegevens.”
Stephan Vos is verenigingsconsulent Veilig Sportklimaat bij Rotterdam Sportsupport. Al bijna twintig jaar is hij in het (Rotterdamse) voetbal actief als jeugdtrainer. Tegenwoordig coacht hij het vrouwenbeloftenelftal van ADO Den Haag. Heb je vragen naar aanleiding van dit artikel? Neem dan contact op met Stephan via s.vos@rotterdamsportsupport.nl of bel naar 06 22 64 02 26. Bekijk hier de eerdere vlogs van Romy & Steef.
Eerder verschenen columns:
- “Jij zou een goede zijn om dit team te trainen” (Steef)
- “Kennis hebben van de groep waarvoor je staat, maakt het geven van een training leuker” (Romy)
- “Wees je bewust van de cultuur en identiteit van een vereniging (Steef)
- “Blijf oog houden voor de praktijk” (Steef)
- “Athlete A: Misbruik beperkt zich niet tot Amerika, de turnwereld en topsport” (Romy)
- “Regeren is vooruitzien: werk jij planmatig toe naar het nieuwe seizoen?” (Steef)
- “Stimuleer kinderen hun grenzen aan te geven” (Romy)
- “Goede afspraken maken is de basis voor een goed seizoen” (Steef)
- “Kan hij nou niet één minuut stilstaan en luisteren?!” (Romy)
- “Geef jonge sporters gedurende het seizoen de ruimte om zichzelf te ontwikkelen” (Steef)
- Hoe creëer je een veilig sportklimaat voor iemand die uit de kast wil komen?” (Romy)