Alle Rotterdamse sportverenigingen hebben de betrokkenheid van ouders/verzorgers hoog in het vaandel staan, maar hoe krijg je het voor elkaar dat ze meer doen dan alleen hun kind afzetten? Mario Nooitgedagt van de Rotterdamse judovereniging JCR heeft één belangrijke regel: verplicht ze tot niks.
Verplichte aanwezigheid, gedwongen bardiensten of een heuse opkomstplicht. Sportverenigingen hebben door de jaren heen van alles geprobeerd om de ouderbetrokkenheid binnen de club te vergroten. Want betrokken ouders en verzorgers zijn van onschatbare waarde in het dagelijkse reilen en zeilen van een sportvereniging. “Als het binnen de vereniging vanzelfsprekend is dat ouders een handje meehelpen, zullen nieuwe ouders snel in die structuur meegaan. Het moet normaal worden dat er geholpen wordt.”
Betrokken vrijwilligers
Judotrainer Mario Nooitgedagt is de eerste die zal toegeven dat hij in vergelijking met sommige andere verenigingen in Rotterdam af en toe makkelijk praten heeft. JCR Judo, de vereniging waar hij op de tatami te vinden is, heeft de luxe dat er genoeg vrijwilligers zijn en er onder die vrijwilligers ook enorm veel betrokkenheid is. Maar die situatie is niet zomaar ontstaan, daar heeft hij hard voor gevochten. “Het is een kwestie van investeren in relaties,” legt de judotrainer uit. ,,Zowel met de kinderen op de mat als met de ouders tussen de trainingen door. En het is heel belangrijk ze niet pas aan te spreken wanneer je iets van ze nodig hebt. Als je ouders een goed gevoel geeft en vrijwilligers serieus neemt, komt de betrokkenheid vanzelf.” Maar alleen die aandacht geven, is natuurlijk niet genoeg. Nooitgedagt heeft in zijn dagelijkse routine allemaal handigheidjes ingebouwd om onbewust die betrokkenheid te vergroten. Zo mogen de volwassenen één keer per maand het laatste deel van de training meedoen. ,,Op die manier komen ouders uit hun comfort-zone komen en krijgen ze gevoel bij wat hun kind doet.” En als de training is afgelopen, spoort hij de kinderen aan te vragen of papa en mama mee willen helpen met opruimen.
Commissies opzetten
En als de ouders eenmaal over die drempel zijn, stelt de judoka, dan moeten ze ook echt het gevoel krijgen iets bij te kunnen dragen aan de vereniging. Zo krijgen de vrijwilligers binnen JCR de mogelijkheid zelf commissies op te zetten en die ook zelf te draaien. ,,Geef mensen vrijheid in de taken die ze aankunnen. Je moet ouders niet overvragen, maar ze zeker ook niet ondervragen. Luister ook naar de ideeën van ouders en geef ze vrijheid om bijvoorbeeld ook andere ouders te vragen mee te doen.” Al deze losse maatregelen, handigheidjes en ideeën moeten bijdragen aan het realiseren van het heilige doel: het creëren van een cultuur binnen de club waarin betrokkenheid op alle niveaus vanzelfsprekend is. Niet alleen bij de ouders of de trainers, maar vooral ook bij de kinderen zelf. ,,Bij mij helpen judoka’s elkaar tijdens de training. Zesjarigen zien dat ze worden geholpen door iemand van negen en die is tijdens zijn of haar les ook weer geholpen door een oudere judoka. Dan wordt het normaal.”
Samenwerken
Als judoka gebruikt Nooitgedagt graag de cultuur van zijn sport om het belang van participatie te benadrukken: samenwerken en elkaar helpen. “Dit is voor veel sporten zo, maar vaak toch op een heel ander niveau. Er wordt tijdens de judolessen bijvoorbeeld de focus gelegd op het trainen van technische vaardigheden maar net zo belangrijk misschien wel belangrijker zijn de sociale vaardigheden. Ouders én kinderen merken dat ze op sociaal vlak vooruit gaan, wat zorgt voor dankbaarheid van ouders en dat zorgt er weer voor dat ouders en leden sneller iets terug willen doen. Dat is veel waardevoller en effectiever dan betrokkenheid verplichten.”
Ouderbetrokkenheid is het door ouders/verzorgers tonen van verantwoordelijkheid voor de ontwikkeling van hun kind. Binnen Rotterdam helpt Rotterdam Sportsupport verenigingen om de ouderbetrokkenheid te vergroten, zoals bij JCR Judo. Lees hier meer over het project.