Een meisje dat opbloeit dankzij sport en persoonlijke aandacht. Een jongen die zijn onzekerheid overwint en zich daardoor niet langer luidruchtig of zelfs agressief gedraagt. Vrijwilligers van tennisvereniging LTC Plaswijck, een toekomstige Sportplusvereniging, maken kennis met een nieuwe doelgroep sinds zij trainingen verzorgen op de ‘playground’ van de Richard Krajicek Foundation aan de Donkersingel in Schiebroek.
Sportdeelname is niet voor iedereen vanzelfsprekend. Vanuit dat besef ontstond bij LTC Plaswijck uit Rotterdam-Hillegersberg het idee iets waardevols te doen voor de samenleving. In de voorbereiding op het 50-jarig bestaan wilde de vereniging een brug slaan naar wijken waar de mogelijkheden om deel te nemen aan sportieve activiteiten in een sociaal veilige situatie beperkt zijn.
Het resulteerde – in samenwerking met de deelgemeente Hillegersberg-Schiebroek – tijdens het voorjaar in een ‘playground’ van de Richard Krajicek Foundation aan de Donkersingel in Schiebroek. Het veld vormt het decor voor tennisactiviteiten met jeugdige niet-leden. Vrijwilligers van de vereniging komen hier in contact met kinderen die vaak ‘kansarm’ worden genoemd, al gebruikt voorzitter van de ‘Sportplus-denktank’ Sigrid Merx dat woord zelf niet graag.
Zij zegt: ‘Wij zijn het vooral die kansen krijgen. De Playground is voor ons confronterend, maar daardoor leerzaam. We begeven ons opeens in een wereld die we niet kennen. Een wereld van straatcultuur, waarin status belangrijk is. Zo was er een jongen die aanvankelijk overlast veroorzaakte. Hij schreeuwde en was soms zelfs agressief. Aan dat gedrag bleek onzekerheid ten grondslag te liggen. Hij beheerste de tennissport niet en wilde niet afgaan in het openbaar. Een van de vrijwilligers is apart met hem gaan oefenen. Nu kan die jongen ook heel behoorlijk tennissen en gedraagt hij zich goed.’
Merx kan met gevoel spreken over de tien tot dertig kinderen en jongeren die zich elke woensdagmiddag melden voor de tennisactiviteit. ‘We hadden een meisje dat sociaal angstig was en met niemand sprak. Ze was ook bang om te trainen op het grotere veld, want daar waren de grote kinderen. Maar met een-op-een aandacht bij een klein net aan de zijkant van het veld zag je haar opbloeien. Ze werd losser en maakte gemakkelijker contact. Op een woensdag drukte ze bij het weggaan een papieren zakdoekje in mijn hand. Toen ik het openvouwde, zag ik dat ze er een hartje op had getekend.’
Wat wil ik als vrijwilliger bereiken? Welke resultaten moet de vereniging nastreven? Het zijn vragen die Merx zich regelmatig stelt. ‘Je kunt wel vol ambitie, idealisme en met een uitgewerkt draaiboek tennisles geven aan kinderen in de wijk, maar het is beter gaandeweg te leren als vereniging. Ik krijg dikwijls een reality check: zaken pakken dan in de praktijk anders uit dan wij hadden bedacht. Daarom is flexibiliteit zo belangrijk. Buitenstaanders zien vooral chaos en een hoop lawaai, maar ik weet inmiddels: het is een georganiseerde chaos. Wij helpen de kinderen om zonder ruzie en met plezier met elkaar op het plein te sporten. En ja, dat hoor je dus.’