Trainers van sporters met een beperking hoeven sinds kort niet meer de anderhalve meter in acht te nemen wanneer dit noodzakelijk is. Toch staan veel verenigingen die aangepaste sporten aanbieden nog voor veel uitdagingen in de coronatijd. Moniek Meijer (Rijvereniging De Hazelaar) en Mignon Vierstraete (Portland Poema’s) over aangepast sporten in de huidige omstandigheden. “Het is voor deze doelgroep heel hard nodig om weer in beweging te komen.”
Rijvereniging De Hazelaar:
Rijvereniging De Hazelaar draait inmiddels weer op volle toeren. Jonge kinderen, volwassenen, senioren: alles wat zelf mentaal en fysiek uit de voeten kan is sinds een aantal weken weer enthousiast begonnen. De groep mindervalide ruiters, van kleine tot meervoudige beperkingen, worstelt echter nog met de huidige omstandigheden. “Zie het als een soort ladder: hoe ernstiger de beperking, hoe lastiger het voor ons is om paardrijden op de manage mogelijk te maken,” zegt bestuurslid Moniek Meijer. “Nog steeds zit een deel van onze mindervalide rijders thuis omdat het onder de huidige omstandigheden organisatorisch niet mogelijk is om iedereen verantwoord te laten paardrijden.”
Eén van de uitdagingen is dat een gedeelte van deze groep ruiters is gehuisvest in een wooninstelling. Veel van deze instellingen staan het (nog) niet toe dat de jongeren contacten hebben met de buitenwereld. Dit geldt ook voor veel kinderen en jong volwassenen met een beperking die voor de quarantaine bij hun ouders/verzorgers zijn ingetrokken. Meijer: “We zouden deze groep hartstikke graag verwelkomen. Het zijn onze leden, ze betalen nog steeds contributie en voor veel van hen is het bezoekje aan de manage het enige uitje wat ze hebben. De ouders smeken ons om iets te doen, maar dat gaat nu niet. Dat maakt het extra zuur.”
“Nog steeds zit een deel van onze mindervalide ruiters thuis omdat het onder de huidige omstandigheden organisatorisch niet mogelijk is om iedereen verantwoord te laten paardrijden.”
Moniek Meijer | Bestuurslid Rijvereniging De Hazelaar
En dan is er nog vervoer op maat: het halen en brengen van de ruiters zorgt voor logistieke uitdaging. De busjes van Trevvel mogen maximaal één persoon vervoeren en ze moeten – ruiters die slecht ter been zijn uitgezonderd – iedereen bij het hek afzetten tien minuten voor de les, terwijl dit in de oude situatie doorgaans een half uur kostte. “In de oude situatie werden de ruiters rond een uurtje of vier afgezet, dronken de ouders een bakje koffie en stond het busje drie tot vier uur later weer klaar om naar huis te rijden. Nu mag je maximaal een uur paardrijden. Het vervoer stelt ons voor een enorme logistieke uitdaging. En een strakke planning bovendien.”
“Het is daarnaast voor ouders van de mindervalide ruiters niet toegestaan om op het terrein te zijn,” vervolgt Meijer. “Het is niet leuk om twee ouders, die altijd aanwezig zijn en bovendien de steun en toeverlaat van hun kind, te vertellen dat ze niet bij de les aanwezig mogen zijn. Toch proberen we het belang van de ruiter voorop te stellen. Als ik een meisje van negen jaar zie die het moeilijk vindt dat haar ouders er niet zijn, dan zetten we de auto voor het hek en kunnen ze vanuit daar heel even toekijken. Dat is de realiteit. We denken dat alles weer mag, maar de praktijk is weerbarstiger. Iedere dag zeggen we tegen elkaar: we gaan realiseren wat mogelijk is onder de huidige omstandigheden, zolang het verantwoord en veilig is. Daar blijven we voor strijden.”
Portland Poema’s:
Waar bij Portland Poema’s normaliter de G-honkballers vijftig weken per jaar kunnen sporten, is het nu al maanden stil bij de honkbalvereniging uit Rotterdam-Zuid. Ook hier zit een groot deel van de sporters met een beperking geïsoleerd bij hun wooninstelling, die veelal hun eigen protocollen hanteren. “Het honkballen bij Portland Poema’s zat bij iedereen in het systeem, het was onderdeel van de week,” zegt Mignon Vierstraete. “Om toch in contact en in beweging te blijven hebben we de laatste tijd veel gedaan met videobellen, leuke filmpjes naar elkaar opsturen, praten over honkbal gerelateerde onderwerpen en wat praktische oefeningen in samenwerking met de coaches. Dat is het dan ook wel. We blijven daarom het gesprek voeren met de wooninstellingen om hun protocollen door te nemen en te kijken hoe we de sportactiviteiten voor deze groep zo spoedig mogelijk weer kunnen oppakken.”
Het is een groep die qua gezondheid zwakker is dan de volwassenen. Denk aan sporters met suiker- of hartziekten of iemand met een spastische slokdarm.”
Mignon Vierstraete | Portland Poema’s
De grootste uitdaging voor Portland Poema’s wordt het organiseren van de sportactivitieten onder de huidige omstandigheden. Naar verwachting opent de honkbalvereniging per 1 juli haar deuren voor de G-honkballers. Vierstraete: “We zullen voor deze groep de activiteiten en de uitleg heel visueel moeten maken. Het is een voordeel dat honkbal geen full contactsport is, dus we kunnen veel oefeningen doen. Toch moet je goed uitleggen hoe je de pionnen neerzet, dat knuffelen niet mag, handen wassen verplicht is en dat je op anderhalve meter afstand van elkaar moet blijven. Dit soort regelmatigheden zullen we er moeten inslijpen.”
Het sporten in de aangepaste omstandigheden vergt de nodige aandacht, juist voor deze doelgroep, stelt Vierstraete: “Het is een groep die qua gezondheid zwakker is dan de volwassenen. Denk aan sporters met suiker- of hartziekten of iemand met een spastische slokdarm. Hoe gaan we de activiteiten voor iedereen veilig en verantwoord organiseren? Moeten we tegen sommige spelers zeggen dat ze moeten thuisblijven? Dat soort vragen houdt ons nu bezig. Het is in voor deze doelgroep ieder geval heel hard nodig om snel weer in beweging te komen en elkaar te ontmoeten om uit het sociale isolement te komen.”